"Ssanie wełny" - anormalne i dość częste zachowani

lejdija

Mając na świeżo nowego członka w Rodzinie Siskowo-Niocwej o imieniu CYCYEK, który "cycka" to jest powód, żeby napisać o cyckaniu właśnie..

W swoim życiu spotkałam się z kilkoma kotami, które prezentowały takie zachowanie, tj. ssanie przeróżnych przedmiotów, najczęściej tekstyliów, wełnę, koce, ręczniki etc. na właścicielach kończąc. Jeden kot (Ka$i ) umiłował sobie ssanie ucha człowieka, co mnie przyprawiało o dreszcze za to naszego kumpla wręcz relaksowało brrr... Smile

Zachowanie to popularnie nazywane jest "ssaniem wełny"

A co jest powodem takiego zachowania? idąc na łatwiznę, bo samej nie chce mi się pisać, przekopiuję fajny tekst z portalu koty.pl , w którym dość dokładnie jest opisane co i jak z tym ssaniem.
Musimy pamiętać, ze to zachowanie nie jest normalne, ze może prowadzić do uzależnienia, że powinniśmy modyfikować swoje i kota zachowanie tak, żeby nie wzmacniać tego nawyku. Oczywiście najlepiej jest to robić pod okiem specjalisty, który najpierw rozpozna co jest przyczyną takiego zachowania a potem zaproponuje konkretne metody działania...

no to teraz artykuł:
Opracowanie: Anna Misztal, student weterynarii z 19.02.2011
[link widoczny dla zalogowanych]

W dzisiejszych czasach koty mają do wyboru szeroką gamę pokarmów zarówno w postaci puszkowanej jak suchej. Wybór smaku często potrafi wprawić w niemałe zakłopotanie- jak wielu z nas miało kiedykolwiek okazję spróbować takich specjałów jak kaczka z groszkiem, czy też indyk w galarecie z marchewką? Wielu właścicieli kotów usiłuje również dogadzać swoim pupilom serwując potrawy przygotowywane tylko dla nich, starając się za wszelką cenę dogodzić nierzadko kapryśnemu podniebieniu swoich podopiecznych. A kiedy już wydaje się, że kot nie może nas niczym zaskoczyć, on nagle postanawia zostać specjalistą od tekstyliów. Ssie koce, swetry, ręczniki, skarpetki, oblizuje dywany a nawet gumowe rękawice. Na liście ich szczególnych upodobań znajdują się rzeczy wykonane z wełny, bawełny i materiałów syntetycznych. Rzadziej odnotowywane są przypadki ssania własnego ogona bądź też w przypadku kocurów- napletka. Po raz pierwszy zauważono to zjawisko w latach pięćdziesiątych, jednak uważano wówczas, że cecha ta dotyczy tylko kotów syjamskich. Z ankiety przeprowadzonej przez Petera Neville’a wynika jednak, że problem ten dotyczyć może również kotów birmańskich, mieszanek kota birmańskiego z syjamskim a nawet zwykłych kotów, popularnie zwanych u nas dachowcami.
Istnieje wiele teorii mówiących o przyczynie tego typu zachowań. O ile o kotów syjamskich i birmańskich mogłoby to wskazywać na czynniki genetyczne utrwalone przez hodowców wraz z innym „zestawem” zachowań danej rasy, o tyle u kotów domowych może mieć znacznie bardziej skomplikowane podłoże. Problem zaczyna się między 2 a 8 miesiącem życia. Może występować sporadycznie i ustąpić, gdy kot osiągnie dojrzałość emocjonalną, bądź też trwać przez całe życie. Najczęstszą przyczyną -nazywanego przez weterynarzy- „ssania wełny” jest przedwczesne odstawienie kociąt od matki. Odruch ssania jest odruchem bezwarunkowym (wrodzonym),który ma swój ośrodek w rdzeniu przedłużonym i w częściach pnia mózgu zebranych w twór siatkowaty. Wyzwalany jest u noworodków zaraz po porodzie wraz z pierwszym kontaktem z sutkiem matki, poprzez drażnienie warg i błony śluzowej jamy ustnej. W późniejszym wieku zostaje przekształcony w odruch żucia. Kotka karmi młode mlekiem do ok. 6 tygodnia życia, wydłużając niekiedy ten czas do 8-10 tygodnia, kiedy to kocięta stają się całkowicie samodzielne. Jeśli proces ten zostanie zbyt wcześnie przerwany, kociak dalej odczuwa potrzebę ssania szukając przedmiotu najbardziej przypominającego mu matczyny sutek. Podczas ssania materiału koty są całkowicie pochłonięte tym zajęciem, czemu zwykle towarzyszy przemienne ugniatanie przednimi kończynami (tak, jak to ma miejsce podczas ssania mleka). Według jednej z teorii podczas wykonywania tej czynności uwalniane są w kocim mózgu chemiczne związki szczęścia, które powodują ,że sprawia ona kotom wyraźną przyjemność a nawet mogą się od niej uzależnić. Innymi powodami nadmiernego umiłowania do ssania może być stres bądź złe żywienie, niezapewniające kotu odpowiedniej ilości potrzebnych składników pokarmowych -głównie błonnika, przez co będzie go szukał w każdej możliwej postaci.
Dostosowanie leczenia powinno się zatem rozpocząć od prawidłowego rozpoznania przyczyn tego nawyku u kota. Najprostszym rozwiązaniem byłoby usunięcie upatrzonego przez niego przedmiotu z jego zasięgu. O ile jest to możliwe w przypadku tak drobnych rzeczy jak części garderoby czy też koce, o tyle trudniej to wykonać w przypadku dywanów czy mebli. Krzyki, syczenie na kota, czy też polewanie go wodą nie pozwoli osiągnąć zamierzonych rezultatów, gdyż kot będzie chował się ze swymi nawykami przed właścicielem. Zniszczy to tylko dobre relacje ze zwierzęciem a nie rozwiąże problemu. U kotów, które zostały przedwcześnie odjęte od matki wystarczy zachęcanie ich, by wreszcie dorosły i stały się nieco bardziej niezależne. Aby to osiągnąć należy poświęcać kotu nieco mniej uwagi, częściej (o ile to możliwe) wypuszczać go na zewnątrz, a zabawy prowadzić jedynie z inicjatywy właściciela. Kotom przebywającym wyłącznie w domu, warto zapewnić więcej zabawek, którymi będzie mógł sam się bawić ( i tym samym nie myśleć o potrzebie ssania). Pomocne okaże się nawet kartonowe pudło z powycinanymi otworkami i umieszczoną w środku piłką, co zapewni kotu zabawę na długie godziny. Należy także dbać o zbilansowaną dietę, zapewniającą mu wszelkie potrzebne składniki odżywcze. Koty żywione karmami o wysokiej zawartości błonnika, rzadziej sięgają po wełnę. Warto zatem do pokarmu dodawać sałatę- jak podaje dr Wright , specjalista w dziedzinie behawioru, wykładowca na Wydziale Nauk Weterynaryjnych w Atlancie- „Zupełnie nie wiadomo dlaczego wzbogacenie diety kota sałatą może sprawić, że całkowicie pozbędzie się on nawyku ssania wełny”.
W przypadku niektórych kotów domowych ssanie wełny jest spowodowane niezaspokojeniem instynktu polowania. W normalnych warunkach kot poświęciłby dużo więcej czasu na złapanie zdobyczy, zabicie jej oraz powyrywanie piór, zniszczenie sierści, by dostać się do właściwego źródła pokarmu. Dlatego też behawiorystka Claire Bessant, przewodnicząca „Feline Advisory Bureau” radzi, by zamiast gotowej karmy podawanej kotom od czasu do czasu podać im kość, z której same będą mogły zeskubywać sobie mięso.
Pośrednią metodą likwidacji tego zaburzenia jest również spryskanie przedmiotów, które kot szczególnie sobie upodobał środkami odstraszającymi o zapachu mentolu, eukaliptusa bądź lawendy. W dobrych sklepach zoologicznych można zakupić gotowe środki odstraszające koty o cytrusowym zapachu. Lawenda najczęściej sprzedawana jest w postaci kulek na mole, zatem wsadzając je do szaf z ubraniami bądź też pojemników na pranie, należy je zabezpieczyć w taki sposób, by kot nie mógł ich połknąć- dla niektórych bowiem, są mogą się one okazać równie fascynujące jak wełna. Kot bardzo szybko powinien się nauczyć, że dany materiał nie pachnie zbyt dobrze, co będzie go zniechęcało do obsysania. Tak jak to zaznaczyłam na początku- jest to metoda pośrednia-czyli nie likwiduje przyczyn zaburzenia- pozwala tylko uchronić przed zniszczeniem kosztowne przedmioty, dlatego też należy obok nich położyć zabawkę, na której kot będzie mógł zaspokoić potrzebę ssania.
Nawyku tego nie należy jednak nigdy bagatelizować. Część kotów oprócz ssania przedmiotów również połyka ich fragmenty (zwłaszcza, jeśli są to rzeczy wełniane), co może prowadzić do niedrożności jelit i problemów z układem pokarmowym, mogące prowadzić do konieczności interwencji chirurgicznej. Koniecznie trzeba zwracać uwagę na to, co żuje kot, gdyż mogą to być dla niego przedmioty niebezpieczne jak np. kable elektryczne, spinacze, igły. Jeżeli kot liże, gryzie czy zjada coś, czego nie powinien, należy jak najszybciej skontaktować się z weterynarzem bądź behawiorystą.